Sto lat samotności

" [...] sekretem dobrej starości jest nie co innego, tylko szczery pakt z samotnością".

Na początku towarzyszyło mi przekonanie, że zasilę mniejszość, której lektura nie przypadła do gustu. Ale Autor zastawił na mnie pułapkę.
Wystarczyło zaniechać analizy, kto z kim i kogo spłodził.
Włączam więc przycisk wyobraźni i widzę, jak "w przezroczystą godzinę popołudnia", ulicami Macondo przechadza się A... .
Aureliano czy Arcadio?
Powoli zatracam rzeczywistość, przenoszę się do pokoju Melquiadesa, słuchając czarodziejskich baśni o latających dywanach, wdycham zapach róż pachnących koprem, zachwycam się smakiem zwierzątek z karmelu Urszuli i liczę złote rybki pułkownika.
Fabuła to po prostu jakieś szaleństwo; pomieszanie z poplątaniem.
Rzeczywistość naszpikowana fantazją.
Ale jak to Autor robi? Genialnie!
Nie daje odpocząć zmysłom, kiedy już wydaje się, że nie może niczym zaskoczyć, zaskakuje.
" Z drogi krowy, bo życie jest za krótkie".
Piękny styl i język.
Jak mawiała jedna z bohaterek : dom wariatów.
"Tacy są oni wszyscy - pomyleni od urodzenia".
Zbłąkane gwiazdy w układzie planetarnym Urszuli.

" [...] sekretem dobrej starości jest nie co innego, tylko szczery pakt z samotnością".

Na początku towarzyszyło mi przekonanie, że zasilę mniejszość, której lektura nie przypadła do gustu. Ale Autor zastawił na mnie pułapkę.
Wystarczyło zaniechać analizy, kto z kim i kogo spłodził.
Włączam więc przycisk wyobraźni i widzę, jak "w przezroczystą godzinę popołudnia",...

Wspaniała, cudowna, wzruszająca książka.

Wspaniała, cudowna, wzruszająca książka.

Powieść jak gobelin - ciężka, ciepła, o wełnistej fakturze, jednocześnie przedstawiająca dość banalne sceny. Niczym włókna jednego płótna, autor przeplata wątki fantastyczne z realistycznymi, tworząc jedyną w swoim rodzaju miksturę dramatu, sagi rodzinnej i fantastyki. Mały wielki dramat. Mały, bo skupiający się na losach jednego rodu w niewielkiej, zapomnianej przez wszystkich wiosce w południowoamerykańskiej dżungli. Wielki, bo napisany w absolutnie unikatowy sposób, olśniewający bogactwem języka.
Piękno bije z każdej strony i samo brnięcie przez powieść przynosi ogrom satysfakcji, a kolejne strony są niczym kolejne kilometry parku krajobrazowego - kiedy myślisz, że już przyzwyczaiłxś się do stylu autora, ten potrafi zaskoczyć Cię tak pięknym, poetyckim zdaniem, że przez chwilę zapominasz o wszystkim, co dzieje się dookoła. Niemniej, formy jest w niej zdecydowanie więcej niż treści. Taka niestety dola sag rodzinnych, że losy niektórych bohaterów nas bardziej angażują, a innych mniej.

Nie zważając jednak na to, warto sięgnąć po tę książkę szukając wrażeń quasi wizualnych w lekturze - bo jest to "literatura piękna" ze zdecydowanym naciskiem na drugie słowo.

Powieść jak gobelin - ciężka, ciepła, o wełnistej fakturze, jednocześnie przedstawiająca dość banalne sceny. Niczym włókna jednego płótna, autor przeplata wątki fantastyczne z realistycznymi, tworząc jedyną w swoim rodzaju miksturę dramatu, sagi rodzinnej i fantastyki. Mały wielki dramat. Mały, bo skupiający się na losach jednego rodu w niewielkiej, zapomnianej przez...

Aby napisać taką powieść, trzeba mieć nie tylko warsztat, ale i ponadprzeciętny dar opowiadania o przeciętnym życiu w taki sposób, abyśmy zobaczyli w nim coś magicznego. Takiej powieści nie pisze się szybko, ani nie pisze się dla pieniędzy. Temat jest trudny, bo pojawiają się wątki kazirodztwa, gwałtów, wszelkiego wykorzystywania, samobójstwa, mamienia, doprowadzania do zguby. Nie czyta się łatwo, miejscami dłużą się opisy, w pewnym momencie zaczynamy gubić się w bohaterach. Jeszcze pierwsze trzy generacje Buendiów byłam w stanie zapamiętać, przypomnieć sobie, kto jest czyim ojcem, bratem, mężem, żoną, kochanką. Później fabuła już tak idzie naprzód, że czasem musiałam się na dłuższą chwilę zatrzymać i zastanowić, o kogo chodzi. Nie pomaga też to, że wszyscy dostają z pokolenia na pokolenie te same imiona (Aureliano, Jose Arcadio, Remedios…). W momencie, kiedy 17 synów miało to samo imię i każdy inny przydomek - przestałam się przejmować zapamiętywaniem bohaterów i szłam na żywioł.

Z pewnością nie pomaga tej książce to, że tych bohaterów po prostu nie da się lubić (jak już ktoś wcześniej zauważył w swojej opinii). Wszyscy, poza Urszulą (chociaż i ona ma swoje niefajne momenty),są nieodpowiedzialni, porywczy, brutalni i doprowadzają wszystkich wokół do marnego końca, sami też źle kończą. Mocno zatarte są również różnice wieku, dlatego kiedy (UWAGA! SPOILER) ciotka zaczyna nawiązywać bliższą relację ze swoim krewniakiem wychowankiem, zastanawiamy się, czy to dziecko ma dziesięć, piętnaście czy ile w końcu lat…

„Sto lat samotności” mocno przypominało mi w odbiorze „Lolitę”. Temat - paskudny. Ale wykonanie jest bardzo dobre, nie ma się do czego przyczepić, jeśli chodzi o narrację czy fantazję autora, bo nie jest łatwo napisać taką powieść. Jest surowa, brutalna, miejscami odpychająca, ale poprowadzona jest rewelacyjnie. Mistrzostwo świata.

Wystawiam 8/10 bo zupełnie nie dziwię się, dlaczego „Sto lat samotności” zostało docenione. Spychając na bok swoje wzorce postępowania, których nie chcę brać pod uwagę przy ocenie, doczepię się jedynie do tego mylącego gąszczu nazwisk i baaaardzo, ale to baaaaardzo dłużącej się od połowy książki fabuły. Sądzę, że był to zabieg specjalny, w końcu ród się odgałęzia, rodzą się dzieci z nieprawego łoża, w dotatku pojawia się też motyw klątwy, ale no... lekka przeginka z punktu widzenia czytelnika. Ciekawa pozycja.

Aby napisać taką powieść, trzeba mieć nie tylko warsztat, ale i ponadprzeciętny dar opowiadania o przeciętnym życiu w taki sposób, abyśmy zobaczyli w nim coś magicznego. Takiej powieści nie pisze się szybko, ani nie pisze się dla pieniędzy. Temat jest trudny, bo pojawiają się wątki kazirodztwa, gwałtów, wszelkiego wykorzystywania, samobójstwa, mamienia, doprowadzania do...

Przeczytałem, bo uważam, że pewne dzieła trzeba mieć w życiu zaliczone, ale nie udało mi się zachwycić tą historią. Realizm magiczny to nie moja bajka.

Przeczytałem, bo uważam, że pewne dzieła trzeba mieć w życiu zaliczone, ale nie udało mi się zachwycić tą historią. Realizm magiczny to nie moja bajka.

W moje młodości ,miałem ją poraz pierwszy w ręku,nie przrczytałem.Upłynęły dekady.Przeczytałem.Jest to powieść inna od innych.Jestem zachwycony.

W moje młodości ,miałem ją poraz pierwszy w ręku,nie przrczytałem.Upłynęły dekady.Przeczytałem.Jest to powieść inna od innych.Jestem zachwycony.

Powroty po latach do książek, które wydawały się kiedyś lekturą życia są zarówno niebezpieczne, jak fascynujące. "Sto lat samotności" pamiętałam bardziej jako powieść magiczną niż realistyczną, i to mi się teraz potwierdziło. Nadal tę książkę kocham, chociaż bardzo nie przystaje do dzisiejszych wymogów poprawności politycznej, jest trochę seksistowska i pełna typowego machismo. Ale, co tam, czary Macondo na mnie wciąż działają i nie potrzebuję kartki na egzemplarzu z napisem "dodaj do ulubionych>

Powroty po latach do książek, które wydawały się kiedyś lekturą życia są zarówno niebezpieczne, jak fascynujące. "Sto lat samotności" pamiętałam bardziej jako powieść magiczną niż realistyczną, i to mi się teraz potwierdziło. Nadal tę książkę kocham, chociaż bardzo nie przystaje do dzisiejszych wymogów poprawności politycznej, jest trochę seksistowska i pełna typowego...

Bardzo mi się podobała. Nawet nie tyle przez sztuczki magicznego realizmu, ile dzięki świetnej wiwisekcji ludzkich charakterów. Bezsens wojny również pokazany fenomenalnie. Polecam bez dwóch zdań.

Bardzo mi się podobała. Nawet nie tyle przez sztuczki magicznego realizmu, ile dzięki świetnej wiwisekcji ludzkich charakterów. Bezsens wojny również pokazany fenomenalnie. Polecam bez dwóch zdań.

"W jego zapale dla słowa pisanego uroczysty szacunek mieszał się z plotkarstwem przekupki" - najkrótsze i najlepsze podsumowanie tej książki, wzięte z samej jej końcówki.

Przeczytałem tę książkę drugi raz, po 18 chyba latach. I dopiero teraz dotarło do mnie, dlaczego jest tak dobra - Garcia Marquez jest mistrzem przesady i fantastycznym obserwatorem zwyczajów i zabobonów.

Sama treść, odniesienia do historii Ameryki Południowej - to ma dla mnie drugorzędne znaczenie. A nawet średnio mnie obchodzi.

Ale zapętleni w czasie bohaterowie, którzy są jak mieszkańcy domu wariatów, spotykające ich absurdy, pomieszanie prawdziwego i nieprawdziwego świata, autobiograficzne wstawki Garcii Marqueza z finału powieści - to wszystko daje potężną radość z lektury.

Bardzo warto!

"W jego zapale dla słowa pisanego uroczysty szacunek mieszał się z plotkarstwem przekupki" - najkrótsze i najlepsze podsumowanie tej książki, wzięte z samej jej końcówki.

Przeczytałem tę książkę drugi raz, po 18 chyba latach. I dopiero teraz dotarło do mnie, dlaczego jest tak dobra - Garcia Marquez jest mistrzem przesady i fantastycznym obserwatorem zwyczajów i...

Dawno się tak nie męczyłam z książką. Aż trudno jest mi uwierzyć, że tak wielu ludziom się ona podoba; historia rodu, w której nie ma żadnego punktu kulminacyjnego, do wszystkich bohaterów czuje się ogromną niechęć, a do tego wszystkiego realizm magiczny, do którego osobiście kompletnie się nie przekonałam. Bardzo trudno śledziło mi się historię, w której 70% bohaterów nosi to samo imię, za normę uznaje się jedzenie ziemi przez jedną z bohaterek, a co parę rozdziałów dostajemy nową historię kazirodztwa.

Nie da się zaprzeczyć, że książka posiada swój własny "klimat", ale ja się w nim zupełnie nie odnalazłam.

Dawno się tak nie męczyłam z książką. Aż trudno jest mi uwierzyć, że tak wielu ludziom się ona podoba; historia rodu, w której nie ma żadnego punktu kulminacyjnego, do wszystkich bohaterów czuje się ogromną niechęć, a do tego wszystkiego realizm magiczny, do którego osobiście kompletnie się nie przekonałam. Bardzo trudno śledziło mi się historię, w której 70% bohaterów nosi...